Amare Sentiero

Żywe srebro, ani chwili nie usiedzi w miejscu. Ciągle w ruchu, bo przecież wciąż jest tyle do zrobienia, zobaczenia, zmajstrowania, i... a gdzież on zniknął? Właśnie.
Wszędzie go pełno, odkąd wyjechał jego nieobecność daje się rodzinie boleśnie we znaki - zwłaszcza Cesare, który co raz z wyrzutem wypomina ojcu, że puścił jego małego Iskierka w wielki świat - i po co?

Jest cholernie ciekawy wszystkiego. Od najmłodszych lat zawsze pchał się tam, gdzie inne dzieciaki wolały się już wycofać, do domu wracał najpóźniej, na spacery chodził najdalej. Jedyna przestrzeń która nijak nie zachęca go do eksplorowania, to wielka woda. Ocean, morze, jezioro - każdy zbiornik wodny większy niż wanna napawa go lękiem. Może dlatego, że topił się ze dwa razy, po drugim ostatecznie stwierdził, że dziadostwo go nie lubi, więc on też się na nie wypnie.
Ma bardzo bujną wyobraźnię, na dodatek jest osobą kreatywną i uzdolnioną plastycznie, co daje mu możliwości jako artyście; jakoś nigdy o tym nie pomyślał i poprzestał na rysowaniu głupot na chusteczce w kawiarni.
Jest bardzo śmiały, choć wcale nie bezczelny. Wie gdzie są pewne granice i ich nie przekracza, wychowano go (wbrew pozorom) naprawdę dobrze i wolałby nie przynieść rodzinie wstydu.
Niestety, bywa też bardzo beztroski. Nie trzeba chyba wspominać że w połączeniu z niektórymi cechami jest to mieszanka wybuchowa, która aż prosi się o wypadek.

Amare to osoba bardzo krytyczna wobec samego siebie, w dodatku jest perfekcjonistą i czasem już nie jest w stanie znieść swojego zapędu do idealizowania. To bywa bardzo męczące.
Bestia jest elokwentna, oczytał się swego czasu, książki pochłania w szalonym tempie. Wstyd się co prawda przyznać, ale ma słabość do dramatów romantycznych z epoki - lubi wyobrażać sobie siebie na miejscu bohaterek tych wątpliwej jakości dzieł.
Współpracownicy w studiu lubią jego obecność, mówi się, że Amare ma bardzo przyjemną, ciepłą i intrygującą aurę, przy czym jest człowiekiem po prostu czarującym. Owszem, może trochę stukniętym czy pomylonym, ale urzekającym.

Od dziecka uczono go uczciwości, co w połączeniu z daleko posuniętą empatią daje naprawdę wielkoduszny efekt wielkiego serca.


Na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od młodej dziewczyny, całkiem zwyczajnej jakich to wiele. Pół długie czarne włosy do łopatek są miękkie w dotyku i uparcie puszą się po myciu. Cesare zawsze się śmiał, że wygląda jak nastroszony kocur - każde pasmo innej długości. Taki już chyba ich urok.
Miękko zarysowana linia czarnych brwi, mały, zadarty nos i pełne, wykrojone uśmiechem usta zdają się prosić "pocałuj mnie", a może wyglądałoby to bardziej przekonująco, gdyby Amare nie gryzł ich ciągle.
Brązowe oczy, czyste, bez domieszki innych barw o kolorze stricte orzechowym, obramowane ciemnymi rzęsami - za które większość pań rzuciłaby się sobie wzajem do gardeł. Naturalna medycyna, ot, co!

Długa, szczupła szyja, wąskie i mało męskie ramiona również okraszone piegami nie udźwigną wiele. Na całe szczęście nikt nie kazał mu nigdy pracować fizycznie. I dobrze i źle, dostaje zadyszki po krótkim biegu i nie uniesie więcej niż siatkę zakupów dla jednej osoby.
Próżno w ogóle szukać u niego jakichś znacznych mięśni, jest po prostu zwyczajnie chudy i daleko mu do męskiego ideału.

Moda to jego konik, choć nie chodzi tu wcale o bycie na czasie. On ma po prostu dobry zamysł, wie co z czym połączyć by dało odpowiedni efekt, zna się na tym co pasuje a co nie. Często chodzi na zakupy z dwiema koleżankami ze studia, na szczęście nic im nie przeszkadza, że sam Amare nosi się dość kobieco.
Ma słabostkę do świecidełek, choć nie posiada żadnych kolczyków. Boi się igieł, nie ma mowy!

Jest przeciętnego wzrostu - coś nieco ponad metr sześćdziesiąt, bez skrajności w jedną czy w drugą stronę. Wagę też ma biedaczyna niezbyt imponującą, ale czego spodziewać się po takim chuchrze?
Nie posiada blizn ani żadnych dziwnych znamion czy przebarwień.