Apartament Klausa

W takich chwilach zawsze zastanawiał się nad tym jak to musi niedorzecznie wyglądać, gdy facet odprowadza faceta. Bo przecież oni z natury mieli być silni i niezależni, a przynajmniej w ten konkretny sposób biologia powinna ich ukształtować. I Klaus doskonale o tym wiedział, tak jak o tym, że widok dwóch obejmujących się mężczyzn nie był czymś naturalnym, czy choćby w połowie tak normalnym jak wsadzanie ręki w spodnie swojej kobiety w centrum handlowym. A on nigdy kobietą nie będzie, nawet jakby bardzo tego chciał. I czasami żałował, że nie może w ten normalny sposób patrzeć na mężczyzn, mieć okresu, humoru w każdym miesiącu i nosić dziecka pod sercem. Bo nie lubił faktu, że gdy tylko przyjdzie mu ochota złapać swojego faceta za rękę (czy jakąkolwiek inną część ciała) w miejscu publicznym, to wszyscy zaraz zaczną się gapić, nawet gdy to Berlin, a nie Warszawa dajmy na to. I tak czuł za każdym razem to świdrujące spojrzenie, ten lincz społeczny jasno dający do zrozumienia, by się jak najszybciej poprawił.
- Jesteś dużym chłopcem. Założę się, że sobie poradzisz. – Posłał mu nieco łobuzerski uśmiech, który z pewnością nie pasowałby do jego ułożonego, eleganckiego ja – prawniczego, ale świetnie komponowało się z tym dzisiejszym, jego zmierzwionymi włosami, ekstrawagancką bluzką z nietypowym dekoltem i całym wizerunkiem niegrzecznego chłopca. - Wystarczy, że przemilczysz sprawę i zapomną. – Prawie dotknął wolną ręką jego twarzy, ale w połowie drogi szybko zrezygnował z tego zamiaru, przypominając sobie jak wcześniej został odtrącony,g dy chciał zrobić coś podobnego. Na jeden wieczór mu wystarczy. Cofnął więc dłoń, tym samym tracąc zainteresowanie jego twarzą, kłopotem ze znajomymi czy w ogóle jego osobą.
- Albo znajdź sobie innego na następny wieczór. – Nie czekając, aż tamten wypali papierosa do końca ruszył w tylko sobie znanym kierunku. Miał lekkie obawy czy powinien zabierać tego irytującego gada ze sobą, ale skoro już go wyciągnął, narobił mu problemów i właściwie zgodził się/zażądał odprowadzenia, to właściwie niech już tak będzie. I chyba lepiej czuł się, a z pewnością już bezpieczniej, ze świadomością zmierzania do swojego mieszkania, które może nie było najbardziej gościnnym miejscem pod słońcem, ale było jego. Szczerze wątpił, żeby Damien cokolwiek znalazł czy choćby domyślił się z kim tak naprawdę ma do czynienia. Klaus wszystko skrzętnie chował lub zwyczajnie zostawiał w robocie, bo nigdy nie przepadał za przynoszeniem roboty do domu, jak już siedział po godzinach póki nie skończy lub w ogóle nie wychodził z pracy, tylko drzemał gdzieś na kanapie czy fotelu.
- Wejdziesz? – Uniósł wreszcie chłodne tęczówki na towarzysza, stojącego gdzieś nieopodal na korytarzu apartamentowca. Może nie zamierzał proponować mu kawy czy soku w środku nocy, ale z drugiej strony nie chciał też go tak bezczelnie odprawiać, gdy tylko skorzystał z jego usług ochroniarskich. Dodatkowo Damien wcale nie był taki zły i wbrew zachowaniu blondyna całkiem przypadł do jego wybrednego gustu.

Natomiast właściciel apartamentu odebrał to jako dziecinną zagrywkę czy może jakąś formę wzajemnego sprawdzania – to ja sprawdzę czy mogę jednak wejść, czy w środku nie czeka na mnie basen z piraniami. Tak, oczywiście, Klaus posiadał od razu fosę wykopaną dookoła swojego mieszkania zapełnioną wygłodniałymi krokodylami gotowymi pożerać każdego niechcianego gościa. W sumie to był genialny pomysł i gdyby spółdzielnia zechciała podpisać petycję, to mógłby ten pomysł opatentować co gorszym dziwakom, którzy nie łaknęli ludzkiego towarzystwa, czy jakiegokolwiek towarzystwa. Chociaż najpierw musiałby to wprowadzić u siebie, sprawdzić, przetestować, dowiedzieć się czy działa jak należy a dopiero potem wprowadzać na rynek.
- Zauważyłem... – Mruknął samemu wchodząc do środka i zamykając za sobą drzwi czując jak krępująca atmosfera wzmaga się jeszcze bardziej. Zasadniczo, to jeszcze nigdy tak nie miał. Owszem, sprowadzał różnych ciekawych ludzi w swe skromne progi z jasnym i jednoznacznym zamiarem, ale wtedy wydawało się to... no właśnie jednoznaczne. Teraz jednak nie wiedział co powinien zrobić, bo Damien, był Damienem i czuł się nie tyle niezręcznie w jego towarzystwie, co nie bardzo wiedział jak powinien obsługiwać tego jegomościa.
- Chcę być pijany. – Spoglądał na niego dłuższą chwilę jakby dzięki temu liczył na odpowiedź na nurtujące go pytania odnośnie tego chłopaka, bo przeważnie, to się po prostu działo a teraz? Czuł się trochę jakby wrócił do liceum i czekał na swój pierwszy raz. Jakby to był jego pierwszy chłopak i każdy z nim bał się zrobić ruch. I wcale nie lubił tego uczucia, jakiejś idiotycznej niezręczności we własnym domu, w którym miał się czuć swobodnie i bezpiecznie!
- Nie zaoferuję Ci kawy. I nie chcę rozmawiać. – Przerwał wreszcie tę nieco irytującą ciszę, sugestywnie zjeżdżając wzrokiem na jego krocze. Właściwie nie zamierzał dłużej czekać, aż tamten coś zrobi, bo albo się ogarnie, albo droga wolna. Złapał go za rękę i pociągnął w głąb mieszkania – na kanapę – bo ta była najbliżej i najlepszym wyborem na tę chwilę. Sypialnia wyglądała jak pobojowisko – wszędzie walały się ubrania, kartki papieru i w ogóle wszelakie przedmioty należące do Klausa w związku z czym nie była zbyt dobrym miejscem do czegokolwiek – nawet do spania, tego zwykłego.
I stali nad tą kanapą. W sumie nie przemyślał tego co robi, dlatego znaleźli się tutaj, stojąc na puchatym, wyjątkowo miękkim dywanie, który jako jedyny (poza samym Damienem) nie pasował do całego mieszkania. Miał problem i to duży, bo sam nie wiedział czego właściwie chce od tego chłopaka. Na razie trzymał go mocno za rękę, ściskając smukłe palce na jego nadgarstku, niewinnie badając fakturę jego skóry. Wreszcie pchnął go na mebel, tak by ten na nim usiadł, na tyle wygodnie, na ile pozwalał mu względnie władczy gest Klausa. Usiadł zaraz za nim, na nim, okrakiem, będąc tym, który tym razem dominuje – przynajmniej wzrokiem. I kompletnie nie przejmując się niechęcią Damiena do tego typu dotyku – muskał naprzemiennie palcami i krótkimi paznokciami jego kark, gdy druga dłoń błądziła gdzieś tam niebezpiecznie w okolicach jego podbrzusza, niby niepozornie wkradając się pod koszulkę.

Rzucił mu jeszcze krótkie, sugestywne spojrzenie mówiące coś w stylu: „zamknij się wreszcie”, nim przeszedł do głównej części wieczoru. Niby niczego z góry nie planował, nie w tym wypadku, a jednak gdzieś tam po cichu miał nadzieję zabrać Damiena do swojego pustego gniazdka, czy być gdzieś porwanym w przypływie... czegokolwiek, co mogłoby usprawiedliwić seks z nieznajomym. Zazwyczaj były to osoby poniekąd znane, na tyle na ile było mu to potrzebne, tak by wiedzieć o czym rozmawiać lub nie, czy jest skończonym idiotą i czy faktycznie ma ochotę się z nim przespać. Teraz... teraz improwizował, i to ostro.
Postanowił zapomnieć o wszelkich aspektach moralnych i pójść za flow, pozwolić się pociągnąć tej szalonej fali i zrobić coś, co nie tylko będzie dzikie, ale z pewnością go usatysfakcjonuje, bo mimo wszystko młodzieniec go pociągał i naprawdę chciał, by ten go przeleciał.
Im szybciej chłopak pozbędzie się jego ciuchów, tym lepiej. Chyba nigdy nie przepadał za zbyt długą i ciągnącą się grą wstępną, dlatego zawsze był wdzięczny kochankom za jak najszybsze przejście do głównej części ich zabawy. I to nie tak, że czegokolwiek spodziewał się po Damienie czy miał w stosunku co do niego jakiekolwiek wymagania, bo nie miał. Łudził się, że nie będzie tego żałował przez najbliższy tydzień. A chciał wspominać to dobrze lub nie wspominać w ogóle, ale być zadowolonym z tej jednorazowej przygody z jakimś szczylem. I sam nie wiedział czy powinien pytać go o wiek, czy dla własnego komfortu psychicznego lepiej tego nie robić. Właściwie, to wiedział o nim wszystko czego chciał – imię. Dzięki temu nie musiał zmyślać jakiś obciachowych pseudonimów, którymi mógłby go tytułować w łóżku, bo teraz z powodzeniem jeśli w ogóle zechce krzyczeć, to przynajmniej będzie wiedział do kogo ma się zwracać.
Prawdę mówiąc był poniekąd zaskoczony czułością z jaką chłopak go traktował, bo o ile wcześniej zachowywał się jak typowy buc, o tyle teraz przypominał naprawdę czułego kochanka, dbającego nie tylko o siebie, ale i partnera. Zaskoczył go tymi drobnymi przerywnikami, miłymi pocałunkami rozsianymi gdzieś po jego ciele. I wcale nie zamierzał narzekać, że jest mu zbyt dobrze, zwyczajnie zdziwił się tym, że Damien nie jest tylko napakowanym irytującym despotą, ale kimś zgoła innym. No dobra, gdyby poznał go bliżej możliwe, że odkryłby i wiele innych ciekawostek na jego temat, ale w tej chwili nie miał na to najmniejszej ochoty szczególnie, gdy tamten z taką stanowczością przytrzymywał go przy sobie czy usiłował pozbyć się jego bluzki. Ułatwił mu zadanie o tyle, że wyciągnął ręce w górę – trafiając przy okazji głową w stosunkowo szeroki otwór – i już miał o jedną część garderoby mniej, zostały jeszcze dwie, choć Klaus nie spieszył się z nimi tak bardzo, choćby z tego względu, że wcale nie chciał zmieniać swoje pozycji. Dzięki niej miał idealny dostęp do całej klatki piersiowej delikwenta, na którym aktualnie siedział i jak najbardziej korzystał z tej okazji, co i rusz zahaczając, niby przypadkiem, o jego krocze. Aż wreszcie wpakował mu rękę w bokserki. Przy okazji rozpiął guzik wraz z rozporkiem dając chłopakowi, jak i sobie samemu, trochę więcej swobody w tamtych rejonach. Dzięki temu było mu o wiele wygodniej poruszać ręką pod materiałem, gdy jeździł nią wzdłuż trzonu męskości w celu dopieszczenia swojego partnera. W międzyczasie ściskał go udami lub poruszał się na nogach mężczyzny, żeby otrzeć się o niego jędrnymi pośladkami, które ewidentnie wpadły mu w oko, bo z taką lubością ciągle im się przyglądał.

Naprawdę był wdzięczny, że Damien nie chce prowadzić z nim poważnej dysputy na temat rozległości wszechświata czy innych równie ciekawych spraw. Doceniał jego niebywałą zdolność trzymania języka za zębami, przynajmniej teraz, gdy gadanina była ewidentnie zbędnym i niechcianym elementem. Dzięki temu mógł się skupić na tym, by delektować się chwilą czy oddać przyjemności.
- Zaraz wracam. – Nie miał wątpliwości co do pytania, zdecydowanie ślina mu nie wystarczy i nie zamierza nawet się o tym przekonywać. Raz miał tę nieszczęsną nieprzyjemność być pozbawionym tak istotnego atrybutu jak lubrykat, że wcale nie spieszył się do powtarzania czegoś, czego nie kojarzy zbyt dobrze. I tak faktycznie zostawił chłopaka samego, udając się na krótką chwilę do sypialni, gdzie od razu skierował się do odpowiedniej szuflady. Choć najpierw postanowił pozbyć się i tak niepotrzebnej części garderoby jak spodnie czy bielizna, pozostawiając ją w połowie drogi do salonu.
Wrócił praktycznie od razu, z powrotem zajmując miejsce na kanapie, ale tym razem obok chłopaka, tak żeby opleść jego szyję ramionami i za chwilę pociągnąć go za sobą w dół, lądując plecami na miękkich poduszkach. Nie mając na razie możliwości rozprostować nóg, zgiął je i wsunął na uda Damiena, opierając łydki po bokach biodra, a stopami sięgając okolic pleców. Wreszcie podał chłopakowi tubkę, po której przecież specjalnie poszedł, i spojrzał mu wprost w oczy, szukając w nich czegoś interesującego.
- Lubię twoje ciało. – Jakby na potwierdzenie tych słów przeciągnął zarówno ręką, jak i wzrokiem wzdłuż ładnie wyrzeźbionego torsu, szczególną uwagę skupiając na poszczególnych mięśniach. Dawno nie miał przyjemności bycia z tak fantastycznie zbudowanym facetem, który wyglądał trochę jak jedna z rzeźb samego Michała Anioła. Może i trochę koloryzował swoje doznania, ale z niebywałą wprawą sunął dłońmi po jego wspaniałych, szerokich plecach i tym nieziemsko umięśnionym brzuchu. Aż powrócił spojrzeniem do twarzy zaczepnie przypatrując się chłopakowi, gdy znów sięgnął między jego nogi, żeby kontynuować swoją poprzednią czynność dopieszczania go.

Wcale nie był szczególnie zadowolony, gdy ni z tego, ni z owego zabrano mu jak najlepszą zabawkę na ten konkretny moment. Przez ułamek sekundy przybrał wyraz obrażonego dziecka, jakby faktycznie utrata punkty styczności z penisem Damiena była zdarzeniem tragicznym. Chciał go doprowadzić do takiego momentu, w którym nie będzie w stanie zachować tego cholernego, kamiennego wyrazu twarzy. Mógłby się bardziej postarać, stęknąć, mruknąć, cokolwiek choćby zmarszczyć bardziej brwi, żeby udowodnić Klausowi, że cokolwiek robi dobrze a nie jest tylko NAPRAWDĘ PRZYPADKOWYM GOŚCIEM, KTÓREGO CHCE PRZEZ PRZYPADEK PRZELECIEĆ.
- Nie umiesz się bawić... – Mruknął cicho, tak cicho, że wątpił, by chłopak to w ogóle zrozumiał czy usłyszał, zamiast tego wcale nie zamierzał pozostawać bierny. I wcale, ale to wcale nie chciał być odsuwany od swojej zabawki. W związku z tym nie przejął się faktem, że ktoś mu zabrał, to czego akurat pragnął i na powrót sięgnął w tamtym kierunku, ale z wyjątkowo perfidnym planem i zamiarem złapania go za jaja. Tak też zrobił, ścisnął Damiena na tyle mocno, na ile mu pozwalała niewygodna pozycja i zasięg jego ręki. Miał szczerą nadzieję na cokolwiek więcej poza niewzruszoną mimiką, którą widział praktycznie przez cały wieczór i szczerze mówiąc miał jej już serdecznie dosyć. I kiedy prawie osiągnął swój cel, cóż, to on złamał schemat.
- Kur... ahh! – Zachłysnął się powietrzem jak ryba wyrzucona na brzeg, gdy mężczyzna bez wcześniejszego ostrzeżenia zwyczajnie wepchnął łapy tam gdzie powinien, ale nazbyt gwałtownie. Smukłe dłonie blondyna w tym czasie w bardzo finezyjny sposób wczepiły się w najbliższy stabilny obiekt, czyli w ramiona chłopaka, znacząc je czerwonymi śladami, gdy tamten zaczął poruszać palcami w jego środku. Jęknął jeszcze kilka razy głośniej niż powinien, nim zdążył się na powrót przyzwyczaić do tego brutalnego uczucia rozrywania.
Zogniskował wzrok na czymś małym, połyskującym i wyglądającym jak coś, co byłoby wyjątkowo użyteczne w tej chwili – prezerwatywa. Chwilę usiłował skupić się na rozerwaniu opakowania, ale pierwsze próby były fiaskiem. Udało się chwilę później, gdy przy użyciu zębów rozerwał opakowanie, a miękkie zawiniątko z powrotem podał chłopakowi. Zdrowie przede wszystkim. I naprawdę miał nadzieję, że ją założy, a nie np. wywali gdzieś za kanapę.
- Po prostu pośpiesz się i weź mnie wreszcie. – Wystękał wyraźnie zniecierpliwiony, choć nie był najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem, gdy Damien postanowił go obrócić. Zdecydowanie bardziej przepadał za bliższymi pozycjami, ale narzekać z pewnością nie zamierzał. Zamiast tego wyprężył się pod chłopakiem jak kot, wyginając kręgosłup w ponętny łuk, jeszcze bardziej eksponując jędrne pośladki. W tej pozycji nie miał za bardzo jak dogodzić swojemu partnerowi poza prostym oddaniem swojego tyłka w jego posiadanie. Bo ani to dotknąć, ani pocałować, ani w dupę się podrapać. Właściwie wszystko zależało i było pod kontrolą Damiena.